Rekendruppels

De afgelopen week werden we tijdens het buiten spelen regelmatig overvallen door een flinke stortbui. Zo snel als ze kwamen, verdwenen ze ook weer. Sommigen kinderen schuilden tijdens zo’n bui even in het speelhuisje, anderen renden snel naar het halletje en bleven warm en droog wachten tot de bui over was. En een paar keer werden we aan het eind van zo’n bui ook nog getrakteerd op een mooie regenboog!

Na zo’n flinke bui druppelt het op ons plein nog een hele tijd na. Het grote balkon dat over de breedte van het hele plein hangt, is daar de oorzaak van.

Terwijl de kinderen tussen de druppels speelden, haalde ik een stapel emmers uit de schuur en deed ik voor hoe je ze in het emmertje kon opvangen. We kwamen emmers tekort want dit wilde iedereen wel!

Er werden druppels geteld, gekeken wie meer of minder had, in welke emmers de meeste druppels waren gevallen, in welke de minste. Er waren volle emmers, emmers die leeg waren of waar evenveel druppels in gevallen waren. Een volle emmer is zwaarder dan een lege emmer en een emmer zonder druppels weegt veel minder, die is licht. Er waren druppels die snel druppelden, je had langzame druppels, grote en kleine. Ontelbaar veel rekenbegrippen passeerden de revue.

Ik hou van buiten spelen. Buiten, waar een regenbui zomaar kan veranderen in een rekenles en regendruppels gewoon veranderen in rekendruppels!

Drie kwartier

Het is maandag. Een maandag met wind. Met zon én regen. Met blauwe luchten én donkere wolken. September.

Op maandagochtend spelen we buiten van negen tot kwart voor tien, drie kwartier. Omdat we ons schoolplein moeten delen met zes kleutergroepen van de buurschool én twee groepen van een voorschool, kunnen we niet altijd zomaar even naar buiten en hebben we ons (een beetje) te houden aan een rooster.
Zo ook afgelopen maandag. Een septembermaandag met regen, zon, wind, blauwe luchten en donkere wolken.

Ons schoolplein is eigenlijk een beetje een rommeltje. Het is nog niet wat het zijn moet. De school staat midden in een soort bouwput, rondom staan hijskranen, rijden graafmachines af en aan en is er voortdurend werk in uitvoering. En op dagen als vandaag is er ook veel water. Water dat na een regenbui in grote plassen op het schoolplein blijft liggen.

Maar het is ‘onze’ tijd, dus jassen aan en gaan! Buiten spelen!

Er werd gespeeld met stoepkrijt. Aan de rand van de plassen werden de mooiste kleuren gemend en stoeptegels veranderden in kleurige kunstwerken. In de ‘verf’ die na het mengen ontstond werden allerlei  figuren en letters getekend en geschreven. En op de roze en paars gekleurde stoeptegels werd een unicorn-clubje opgericht, alleen toegankelijk voor kinderen met unicorn-laarzen en schoenen in bijpassende kleuren.

In de grootste waterplas lieten we bootjes drijven. En ontdekten we dat dat alleen kon wanneer de plas diep genoeg was. Bootjes volgelopen met water en modder drijven ook niet, die zinken meteen naar de bodem van de plas. We keken naar de wolken om te bepalen van welke kant de wind kwam en zagen dat de bootjes eigenlijk ‘de andere kant’ opwaaiden.

Bij een andere plas deden we wie het verst kon springen zonder natte voeten te krijgen en zagen we weerspiegelingen van de donkere wolken boven ons in de plas.

En toen het ineens héél hard ging regenen zochten we een plek om droog te blijven: we schuilden voor de regen. We moesten wel dríe keer schuilen deze ochtend! Aan het eind van de regenbui liepen we weer naar buiten en werden we zomaar getrakteerd op een prachtige regenboog!

Inmiddels liep onze buitenspeeltijd ten einde en was het tijd om naar binnen te gaan. Drie kwartier gespeeld, geleerd en keihard gewerkt aan ontelbaar veel doelen. Gewoon op het schoolplein, in de wind. Met zon en regen. Met blauwe luchten en donkere wolken. En een regenboog toe!

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

IMG_E5706

In de put.

 

Schoolpleinen en putten…. Meestal geen goede combinatie. Er zitten altijd dingen in die er niet in horen. Zand uit de zandbad, stokjes, zwerfvuil, steentjes, knikkers en meer van die dingen. Vaak per ongeluk daar terecht gekomen, maar nog vaker door kleine kleutervingertjes erin gepropt!

Zo ook op ons plein. Met als gevolg dat er na elk klein regenbuitje direct grote plassen ontstaan. Plassen waar je dan wél weer heerlijk in kunt spelen. Een geluk bij een ongeluk!

Vandaag namen we een grote doos stoepkrijt mee naar buiten. De saaie plas toverden we om in een prachtige regenboogplas. De hele doos krijt verdween in het water.

Als je heel voorzichtig met een stokje door het gekleurde water ging kon je de mooiste vormen maken. Het rode en blauwe krijt zorgde samen voor paars water en door wild te roeren kreeg je lekkere bruine soep!

Bij de gele plas was zoveel krijt gebruikt dat er rondom de plas een soort verflaag lag, perfect om een spoor mee te maken.

In de middag was al het water weer verdwenen. In de put. Maar overal op het plein zagen we nog de vrolijke sporen van onze kleurrijke ochtend!

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

IMG_3431.JPG

 

 

In de buurt

Een tijdje terug maakten we een eerste lentewandelingetje door onze buurt. De buurt van onze school en de buurt waar de meeste kinderen én ikzelf wonen. De zon scheen en eindelijk konden we naar buiten zónder mutsen, dikke sjaals en warme wanten. De echte winterkou was voorbij!

In het park maakten we een rondje en wat was er al veel te zien! Er bloeiden sneeuwklokjes en krokussen en ook de narcissen bloeiden bijna. De takken van de forsythia en de gele kornoelje zaten vol met gele bloesem en ook de magnolia zat vol knoppen. We zagen en hoorden koolmeesjes en merels, zagen een aalscholver zitten in het zonnetje en we keken naar de meeuwen die op een rijtje op een hek zaten. En in het slootje vlakbij school, zwommen eenden, meerkoeten en een waterhoentje.

Ik vertelde over de vogels en dat wanneer je stil bent je ineens veel meer vogeltjes hoort zingen. Dat wanneer je een narcis plukt, je wel een jaar moet wachten tot er weer een nieuwe bloem komt. En dat je niet moet rennen door het krokusveldje omdat ze dan stuk gaan en niemand er meer van kan genieten. Het was een fijne buitenles.

Terug op school praatten we nog wat na over de wandeling en maakten sommige kinderen er mooie tekeningen over.

Aan het eind van de dag toen ik door het park naar huis fietste, kwam ik één van mijn kleuters tegen. Samen met z’n oudere broer rende hij door het park. Toen hij mij zag riep hij al van verre dat hij z’n broer de sneeuwklokjes ging laten zien. En later thuis, toen ik vanachter het raam het park in keek, zag ik in de verte nóg een kleuter. Met z’n grote nicht maakte hij een wandelingetje door het park. Aan z’n gebaren kon ik zien dat hij haar vertelde over de krokussen. Hij deed voor hoe je er heel voorzichtig tussendoor kunt lopen zonder de bloemetjes te beschadigen. Toen zijn oog viel op een paar narcissen die al wel in bloei stonden, kon hij de verleiding niet weerstaan en plukte hij toch heel voorzichtig één bloem.

Wat is het toch leuk om dicht bij je werk te wonen!

 

 

 

Een koud kunstje

Buiten spelen kan altijd!

Ook vandaag toen het ijzig koud was en de sneeuw van gisteren was veranderd in hoopjes ijs vastgevroren aan de tegels van het schoolplein.

Dik ingepakt gingen we naar buiten. Bezems, een paar emmers en een kruiwagen, meer hadden we niet nodig.

Het ijs werd vakkundig in mootjes gehakt door een groepje kleuters. Anderen verzamelden brokken ijs die door de kinderen van groep 5 waren achtergelaten nadat ook zij hadden geprobeerd de ijsberg in stukken te hakken. Er werd hard gewerkt, niemand had het koud! Er was een heel duidelijk gezamenlijk doel: dit ijs moest naar de watertafel in onze klas.

Het verzamelde ijs werd in de kruiwagen geladen en richting de deur gereden. Met vereende krachten werd die over de hoge drempel getild en daarna liepen we in optocht naar de klas. Onder luid gejoel werd het ijs in de watertafel gekieperd waarna de ijsbeer met haar jong een plekje kreeg op een modderige ijsberg.

Missie volbracht. Het was een koud kunstje!

 

 

 

 

Alle kleuren van de regenboog

“Stoepkrijten” is een geliefde bezigheid op het schoolplein.

Je kunt er mee tekenen, letters mee schrijven, een hinkelbaan tekenen, poederbergjes van maken als je de krijtjes helemaal ‘optekent’ en als je van juf een bekertje water mag halen kun je er hele vieze papjes van maken!

En gisteren maakte ik er met een aantal kinderen een soort kleurenmozaïek van. Ik kleurde een paar stoeptegels in één kleur waarna ik op het gele vlak een geel herfstblaadje legde, dat toevallig op de grond lag. Woorden waren verder overbodig.

Op de groene tegel lagen al snel verschillende groene blaadjes. En onder de heg vonden we de rest van de kleuren: blauw, geel, roze, wit!

Doordat er een stevig herfstwindje waaide kregen we ook nog voldoende beweging. Want na iedere windvlaag blies de wind onze mozaïek uit elkaar en holden wij er achteraan om de kleurige vondsten terug te halen!

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

 

 

 

 

 

2…4…6…

 

 

Wat is het toch fijn om met ‘niets’ je werk te doen! Of je werk te doen met wat toevallig voor handen is. Met ‘niets’ een rekenles te geven, met ‘niets’ kinderen bepaalde vaardigheden en inzichten bij te brengen. Gewoon goed kijken wat er is, zien wat er gebeurt en aanvoelen waar je als leerkracht in het spel van de kinderen kunt ‘invoegen’.

Afgelopen week speelden de kinderen met doeken en kleden op het plein. Op het kleed mogen je schoenen uit is de afspraak. De kinderen hadden een spel bedacht waarbij ze om de beurt op het kleed mochten springen. Ze hadden hun schoenen daarvoor in een lange rij voor het kleed gezet. Stonden jouw schoenen vooraan? Dan was je aan de beurt. Telkens als er iemand geweest was, werd het voorste paar schoenen achteraan gezet en schoven ze alle andere paren een stukje naar voren.

Een spel waar ze een tijdje helemaal in op gingen. Naast dat het een leuk spel was, was het ook een mooie rekenles. Tellen in sprongen van twee!

Ik voegde in en hielp met het doorschuiven van de schoenen. Ik merkte op dat er veel schoenen stonden en vroeg me af hoeveel het er zouden zijn. Het werd direct voor me uitgerekend. Voor de zekerheid, omdat iedereen het graag heel zeker wilde weten, telde juf het nog even na. In sprongen van twee natuurlijk!

Ook deze manier van tellen moest gecontroleerd worden. Toen de kinderen nogmaals alle schoenen telden, steeds opnieuw begonnen als ze zich hadden vergist, ze elkaar corrigeerden en ondersteunden, was het voor mij tijd om weer uit te voegen!

 

 

 

 

 

 

 

Nail art

Onze ‘openlucht-nagelstudio’ was vanwege het prachtige weer van de afgelopen dagen weer geopend! Een beetje stoepkrijt, water en een kwastje is alles wat een nagelstylist nodig heeft om tot echte ‘nail art’ te komen!

 

Hutten bouwen wordt techniekles.

Al een paar dagen zijn tijdens het buiten spelen de lappen en doeken weer in trek. Samen met 2 springtouwen ontstaan er iedere buitenspeeltijd weer andere hutten.

De eerste dag moesten we het zonder wasknijpers doen. Wel lastig, maar niemand liet zich er door weerhouden.

Op dinsdag bracht een collega 50 nieuwe wasknijpers mee. Fijn! Dat bouwt toch een stuk sneller en makkelijker!

Wel jammer dat ze zo snel stuk gaan. Al gauw hadden we geen 50 wasknijpers maar 100 halve wasknijpers en 50 ijzertjes! Ik wilde ze al bijna weggooien onder het mom van “goedkope dingen”, maar gelukkig zag mijn collega er een lesje techniek in!

Samen deden we voor hoe je van 2 halve knijpers en een ijzertje weer een héle wasknijper maakt. Een pittige klus! Maar met doorzettingsvermogen en af en toe een klein beetje hulp kregen sommige kleuters het tóch voor elkaar. En nu begint ‘hutten bouwen’ dus steevast met dit technische klusje.

Dankjewel collega voor deze nieuwe impuls!

Deze slideshow vereist JavaScript.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pareltjes aan het schoolhek.

Kleuters die zich verwonderen. Ze doen het de hele dag door. Het is zoiets vanzelfsprekends voor jonge kinderen. Soms valt hun verwondering mij ineens weer extra op. Zoals afgelopen week tijdens het buitenspelen in de kou. Aan het lange schoolhek hingen rijen druppels te glinsteren in de ochtendzon. Een paar kinderen die in de buurt van het hek speelden hadden ze ook zien hangen en raakten de druppels aan zodat ze op de grond vielen.

Even later liepen dezelfde kinderen ineens heel behoedzaam en met een uitgestoken vinger heen en weer.

Toen ik kwam kijken zag ik dat ze met hun vingers steeds heel voorzichtig één druppeltje aanraakten. En als je dat maar voorzichtig genoeg deed, bleef zo’n druppel als een pareltje op je vingertop liggen.

Vol verwondering bleven ze zo nog een tijdje in de weer met de druppels. Letterlijk en figuurlijk mooie pareltjes aan het schoolhek!

Deze slideshow vereist JavaScript.