Zes weken lang waren de scholen dicht. Zes weken waarin we geen live onderwijs konden verzorgen. Zes weken waarin we wekelijks op maandag thuis-speel-werkpakketjes maakten. Waarin we vlogs maakten. Vlogs waarin we instructie gaven over werk dat in de pakketjes zat (hoe plant je een boon, hoe hou je de groei van de boon bij, hoe maak je een schaduwtekening) waarin we gedichtjes voordroegen, voorlazen uit een lievelingsboek, rituelen van de klas lieten zien of tips gaven hoe je met weinig toch (thuis)onderwijs kunt verzorgen.
Er was dagelijks contact met de ouders van leerlingen. Elke dag stuurden we via de ouderapp een vlog en een voorleesfilmpje. Ook was er indien nodig persoonlijk contact met individuele ouders en kinderen.
Maar op woensdag was het alles anders. Op deze dag zagen we elkaar. Dan kwamen de kinderen hun pakketjes ophalen. Dan deed ik het grote raam van de klas open en werd ik net als de koffietentjes in de buurt ‘Take away’. Stipt om tien uur stond dan de eerste kleuter aan het raam.
En wat was het steeds ontroerend, gezellig, vrolijk, opbeurend en fijn om al die kleuters zo te kunnen ontmoeten. De eerste keren waren ze verlegen, maar al snel veranderde onze woensdagse ontmoeting in een soort drive-in onderwijs! En niet alleen omdat sommigen gewoon met hun fiets aan het raam kwamen (“Juf, kijk ik kan nu zelf fietsen!”).
Er werd van alles besproken aan het raam. Wiebeltanden en de week erop het gapende gat waar ooit de wiebeltand zat. Recepten van appeltaart, fruitsalades en huisgemaakte ‘Kapsalon’ werden gedeeld. (Die laatste maakte ik toch grote vreugde van mijn eigen kinderen meteen die avond zelf!) Maar ook lieten de kinderen mij hun thuiswerk zien. In de derde week deelden we bonen en zakjes aarde uit en lieten we in een vlog zien wat je ermee kon doen en hoe je de groei van de boon in een speciaal daarvoor gemaakt boekje kon bijhouden. De weken erna stonden er regelmatig kleuters met een boon in een bekertje aan mijn raam. We vergeleken mijn boon met die van hun en ze lieten me zien hoe nauwkeurig ze het groeiboekje bijhielden.
Ik bekeek meegebrachte klei-werkstukjes van de een week eerder meegegeven klei of moest raden welke vogel er getekend was nadat we een vogelzoekkaart in de pakketjes hadden gedaan. Maar ook kleuterzorgen werden besproken. (Kom ik ooit nog wel weer in jouw klas? Hoe moet dat nou als mama niet meer in de school mag komen? Waarom weet niemand hoe lang het gaat duren?)
De laatste ‘Take away woensdag’ was vorige week. Het was de beste ‘Take-away’ van alle woensdagen! Want er was goed nieuws: de scholen gaan weer open! Blije kleuters en veel opgeluchte ouders. Ook ik ben blij en opgelucht.
We zullen zien wat de komende tijd ons gaat brengen en hoe we ons onderwijs gaan vormgeven. Een ding is zeker: het Take away loket is gesloten en op elf mei openen we weer de deuren van onze school. Met kinderen, zonder ouders. Voor hen zal het nog wel een tijdje Take away blijven!
mariska 