Bij de 2 parallelkleutergroepen spelen ze deze weken ook “parkje”. Hun park is op de gang tussen de 2 lokalen in. Het zag er vanaf ons lokaal erg leuk uit, dus wij gingen natuurlijk poolshoogte nemen! Voor mij en mijn collega’s de normaalste gang van zaken: even bij elkaar in de groep kijken, met of zonder kinderen, inspiratie opdoen of gewoon een activiteit kopiëren.

De kinderen werden meteen enthousiast van dit park, want hier was een vijver waar je kon vissen. Dat wilden zij ook! En wij als leerkrachten wilden óók dat er gevist zou worden, want dat was een mooie motorische oefening!

Met een grote blauwe vuilniszak, een hoepel en een nietapparaat was de vijver er binnen 5 minuten. Zonder vissen en zonder hengel maar wél met 3 eendjes uit de watertafel. Genoeg om het spel een nieuwe impuls te geven. Nu kon je in het park niet alleen picknicken maar ook nog de eendjes voeren, brood hadden we gewoon bij ons, in de picknickmand.
De dag erna legde ik in de huishoek een hengel. (Een bezemsteel met een touwtje er aan, met aan het eind een paperclip. Een paar thema’s geleden ook al eens gebruikt en al die tijd bewaard in een hoekje naast het keukenkastje!)
En er werd meteen gevist! Niet op vis, maar op de eendjes en dat was best moeilijk. De kinderen ontdekten dat er aan de onderkant van de eendjes een soort oogje zat waar de paperclip precies door kon. Naast dat het een motorische oefening was, werd het ook een oefening in geduld, in doorzetten, in volhouden en in op je beurt wachten!

Elk thema weer ontstaan deze momenten bijna als vanzelf.

Toen de eendjes niet te vangen bleken maakten twee jongens zelf vissen van Duplo en later in de week maakte mijn collega met de kinderen papieren visjes met een magneetje erop. En toen kon er écht gevist worden!